Świadek wdzięczności, ks. Edward Staniek
Magnificat był śpiewany w Kościele już przez pierwsze pokolenia chrześcijan. Dlatego św. Łukasz umieścił ten tekst w swej Ewangelii. To, obok Ojcze nasz, najstarsza modlitwa chrześcijańska.
Znamienne, że w tym hymnie Matka Najświętsza mówi o tym, co uczynił dla Niej Bóg. Ona, jako młoda kobieta, w domu Elżbiety i Zachariasza spojrzała na swe życie jak na pasmo cudów. To zadecydowało o Jej bardzo pozytywnym spojrzeniu na lata, które miała za sobą. Już w młodości umiała śpiewać pieśń dziękczynienia. W Jej życiu nie było miejsca na narzekanie.
Jest tylko jedno wydarzenie, w którym pojawia się pewna nuta żalu skierowana do Syna za to, że bez Jej wiedzy pozostał w szkole przyświątynnej w Jerozolimie. Miał wówczas dwanaście lat. Gdy Go znalazła, zapytała: „Synu, czemuś nam to uczynił?”. Ale i w tym odnalazła pouczenie dotyczące pełnienia woli Ojca Niebieskiego. Zrozumiała, że Jezus wchodzi w czas dojrzałości, kiedy to ważniejsza jest wola Stwórcy niż wola rodziców. Nie następuje to w jednym momencie, lecz trwa pewien okres. Dlatego Jezus wrócił z Nią i Józefem do Nazaretu i „był im poddany”. W procesie wychowania zauważenie tego przejścia od pełnienia woli rodziców do woli Ojca Niebieskiego jest wyjątkowo ważne. Maryja umiała dziękować Bogu za wszystko, więc i to bolesne przeżycie objęła dziękczynieniem.
Pełnienie woli Ojca sprawia, że człowiek z minuty na minutę wchodzi w tajemnicę współpracy z Bogiem. To powoduje, że zamienia każdy swój oddech i uderzenie serca w akt wdzięczności. Nie ma bowiem nic cenniejszego na ziemi niż bliska współpraca z Bogiem. Maryja przeżyła to nawet pod krzyżem. Widząc, jak idealnie Syn wypełnia wolę Ojca, radowała się ich współpracą. Miała też świadomość, że to ich dzieło zbawia świat. Łzy i ból serca nie zgasiły w Niej słów pieśni Magnificat. Włączyła w nią nie tylko cuda, w jakich uczestniczyła osobiście, ale również wyrazy wdzięczności za dobra, które stały się udziałem całej ludzkości.
Niech Jej wniebowzięcie będzie dla nas spotkaniem ze Świadkiem wdzięczności i Mistrzynią dziękczynnej modlitwy.
Poprzednia strona: Radość w niebie i na ziemi, ks. Marian Bendyk
Następna strona: 19. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok A)
R E K L A M A
DEKORACJE KOMUNIJNE
