Chrzest, ks. Bogdan Zbroja


Umiłowani w Chrystusie Panu! Dziś w naszych modlitwach i rozważaniach pochylamy się nad tajemnicą chrztu Pana Jezusa. Jak to przekazują świadkowie tego wydarzenia, Jezus przyjął chrzest od Jana Chrzciciela w wodach Jordanu. Gdy się modlił, „otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego [...], a z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie»”. W świetle tych słów, które staną się dla nas drogowskazami, przyjrzyjmy się temu wydarzeniu, które każdy z nas przeżył wiele lat temu, gdy nasi rodzice i chrzestni przynieśli nas do kościoła, abyśmy zostali ochrzczeni.

Chrystus wszedł do Jordanu. Wiemy, że Pan nie potrzebował obmycia z grzechów, bo nie miał żadnego grzechu! Ale my, gdy przyjmowaliśmy chrzest, zostaliśmy obmyci z grzechu pierworodnego i z każdego innego grzechu! Chrzest święty gładzi grzech. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice dbali nie tylko o byt materialny dzieci, ale także o ich duszę. W momencie chrztu z człowieka oddanego grzechowi rodzi się człowiek świętości i dobra.

Na Jezusa zstąpił Duch Święty. Sakrament chrztu sprawia, że także na nas zstępuje i trwa w nas Duch Święty. Jest to niezmiernie ważne, aby On – Duch Boży – przenikał nasze wnętrza swoim blaskiem. Tenże Duch Święty jest bowiem światłością człowieka ochrzczonego. On jest dawcą siedmiu darów: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej. Dzięki Jego obecności każdy z nas jest wyposażony we wszystko, co jest potrzebne do osiągnięcia zbawienia i świętości.

Ojciec Niebieski wyznał, że Jezus jest Jego „Synem umiłowanym”. Do każdego z nas Bóg w sakramencie chrztu wyrzekł te same słowa: jesteś moim umiłowanym dzieckiem – Ja jestem twoim ojcem. Skoro ja ciebie umiłowałem i przyjąłem za swe dziecko, ty też mnie umiłuj i uznaj we mnie ojca – Boga.

Tak wygląda nasze rozważanie w perspektywie chrztu Pana Jezusa. Jest jeszcze jedna ważna myśl. Otóż sakrament chrztu dotyka nie tylko każdego człowieka z osobna. Właśnie ten sakrament tworzy nas – chrześcijan!

Chrzest rodzi Bogu i Kościołowi nowe dzieci. Chrzest jest zanurzeniem w śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie. Chrzest jest także wszczepieniem w samego Boga. W Ewangelii św. Jana czytamy takie słowa: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). Przez chrzest każdy z nas został wszczepiony w Jezusa. Ta sama moc życia przenika i nas, i Jezusa. Z Niego przechodzi ona nieustannie na nas i wzywa nas do doskonałości.

Ta moc – dar Boga – sprawia, że nieustannie porzucamy nasze grzechy i zaniedbania. Ta moc kształtuje w nas człowieka niezwykłego formatu, człowieka szlachetnego serca. Ta moc nigdy nie zamyka się w sobie, ale kieruje nas ku bliźnim potrzebującym pomocy.

Rozważając dziś tajemnice chrztu Jezusa i naszego chrztu, nie sposób nie dostrzec pewnego niebezpieczeństwa, które jest obecne między nami, może nawet w naszej parafii. Znam rodzinę, w której dzieci chodzące do pierwszej klasy nie są jeszcze ochrzczone! Ciekawe, co będzie później? Czy pójdą do Pierwszej Komunii Świętej? Jeśli tak, to kiedy przyjmą chrzest…

Wrażliwe serce duszpasterza cierpi z tego powodu i modli się w intencji tych nieochrzczonych dzieci, a może bardziej jeszcze w intencji ich rodziców, którzy zaniedbują tak ważną sprawę!

Przez chrzest stajemy się dziećmi samego Boga. Cieszmy się, że jesteśmy świątyniami Ducha Świętego, który udziela nam swych siedmiu darów. Radujmy się, że przenikają nas ożywcze moce Jezusa, który jest naszym „winnym krzewem”. Dopełnieniem i celem chrztu jest zjednoczenie z Bogiem. Za chwilę będziemy mogli zjednoczyć się z Jezusem w Komunii Świętej. Wniknij, Panie, do naszych serc, obdarz nas darem Ducha Świętego i prowadź do swego królestwa.