Cytaty, myśli, aforyzmy


Bogactwo przyczynia wielu przyjaciół.
(Salomon)

Długie szaty krępują ciało, a bogactwa duszę.
(Sokrates)


Magnus ille, qui in divitiis pauper est.
(Wielki jest ten, kto w bogactwie żyje jak ubogi).
(Seneka Młodszy)

Miłość własna przykryta welonem miłości sprawia, iż często wierzymy, że służymy Bogu, podczas gdy szukamy jedynie własnej satysfakcji.
(św. Wincenty)

Przerażony moimi grzechami i brzemieniem mojej nędzy biłem się z myślami i zamierzałem nawet uciec do pustelni. Lecz zabroniłeś mi tego i umocniłeś mnie słowami: „Oto za wszystkich Chrystus umarł, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie żyli, ale dla Tego, który za nich umarł” (2 Kor 5,15).
(św. Augustyn, Wyznania)

Kto się w opiekę odda Panu swemu,
A całym sercem szczerze ufa Jemu,
Śmiele rzec może, mam obrońcę Boga,
Nie przyjdzie na mnie żadna straszna trwoga,
Żadna straszna trwoga.
(Jan Kochanowski, Kto się w opiekę)

Spójrz na mnie, jestem biedny i nagi, ale jestem wodzem mego narodu. My nie chcemy bogactw, chcemy dobrze uczyć nasze dzieci. Bogactwa nie dadzą nam nic dobrego. Nie będziemy ich mogli zabrać ze sobą na drugi świat. Nie chcemy bogactw, chcemy pokoju i miłości.
(Czerwona Chmura, wódz Indian Lakota)

Powinniśmy być wdzięczni Adamowi: odebrał nam błogosławieństwo lenistwa i dał w zamian przekleństwo ciężkiej pracy.
(Mark Twain)

Błogosławiony ten, którego obszczekują kretyni, bo nie do nich należeć będzie jego dusza.
(Carlos Ruiz Zafón, Gra anioła)

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka – to otwiera okno.
(ks. Jan Twardowski)

Etymologia ludowa tłumaczy, że ubogi to ten, który ma wszystko u Boga, całe królestwo Boże, choćby od ludzi niczego nie otrzymywał. Oby Bogu tylko zaufać.
(ks. Jan Twardowski)

Błogosławieństwa są pieśnią, którą śpiewa Bóg, chwaląc swoje stworzenie.
(ks. Józef Tischner)

Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych!
(św. Jan Paweł II)

Jezus odpowiedział na wezwanie starożytnego mędrca: «Synu, z łagodnością prowadź swe sprawy. (...) Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj». Chciał przez to powiedzieć ludziom wszystkich czasów, że powierzchowność i karierowiczostwo, choć przynoszą pewne doraźne sukcesy, nie prowadzą jednak do prawdziwego dobra człowieka i społeczeństwa. Królestwo Boże skutecznie przygotowują bowiem ludzie, którzy w sposób poważny i uczciwy prowadzą swoją działalność, nie mierząc zbyt wysoko, lecz z wiernością pochylając się każdego dnia nad tym, co pokorne (por. Rz 12,16).
(św. Jan Paweł II, rozważanie przed modlitwą Anioł Pański [2001])

Przesłanie jest następujące: nie postępujcie drogą pychy, lecz drogą pokory. Idźcie pod prąd: nie ulegajcie perswazji interesownych głosów docierających dziś z wielu stron i propagujących modele życia, które charakteryzuje arogancja i przemoc, brutalność i dążenie do sukcesu za wszelką cenę, do zwrócenia na siebie uwagi i do posiadania za cenę bycia. Jakże liczne są adresowane do was przesłania, docierające przede wszystkim za pośrednictwem środków masowego przekazu! Bądźcie czujni! Bądźcie krytyczni! Nie ulegajcie tej fali przemożnej perswazji. Nie obawiajcie się, drodzy przyjaciele, wybierać dróg «alternatywnych», które wskazuje prawdziwa miłość; stylu życia umiarkowanego i solidarnego, szczerych i czystych relacji uczuciowych; uczciwości i zaangażowania w nauce i pracy; głębokiego zainteresowania dobrem wspólnym. Nie bójcie się pokazać, że jesteście inni, nie bójcie się krytyk za to, co może wydawać się nieskuteczne czy niemodne; wasi rówieśnicy, ale także i dorośli, a zwłaszcza ci, którzy wydają się dalecy od mentalności i wartości Ewangelii, bardzo potrzebują zobaczyć, że ktoś ma odwagę żyć pełnią człowieczeństwa, według wzoru objawionego przez Jezusa Chrystusa.
(Benedykt XVI [do młodych], Msza św. na błoniach w Montorso [2007])

Pokorze Bożego wcielenia musi odpowiadać – i to jest wielki krok – pokora, z którą wierzący wyzbywa się pychy i uniża, stając się członkiem wspólnoty Ciała Chrystusa; żyje z Kościołem i tylko w ten sposób dostępuje konkretnej, wręcz cielesnej komunii z Bogiem żywym. Nie muszę mówić, jak bardzo to wszystko nas dotyczy: być zawsze ludźmi poszukującymi, nie zadowalać się tym, co wszyscy mówią i czynią. Nie odrywać wzroku od Boga wiecznego i od Jezusa Chrystusa. Uczyć się pokory wiary w cielesnym Kościele Jezusa Chrystusa, wcielonego Logosu.
(Benedykt XVI, Msza św. w Pawii, w parku Orti Borromaici [2007])