Praca a tajemnice Bożego królestwa, ks. Tadeusz Mrowiec

Powołanie sługi

W pouczeniach Jezusa często spotykamy obraz pana i sługi. To rzeczywistość dobrze znana słuchaczom, gdyż każdy zamożniejszy dom prowadzony był wówczas z pomocą sług i służebnic. Niemniej przykłady ukazane przez Jezusa musiały zaskakiwać słuchających, gdyż odbiegały od codzienności ówczesnego sługi.

Oto w pierwszym obrazie zadaniem sług było oczekiwanie na swego pana, który w nocy miał powrócić z uczty weselnej. Ten sługa, który doczeka jego powrotu, zostanie zaskoczony. Nie będzie już wykonywał zwykłych czynności, ale zostanie zaproszony do stołu, a pan będzie mu usługiwał. Nagrodą za czuwanie będzie otrzymanie przywilejów samego pana.

Obraz czuwającego sługi odnosi się do Bożego królestwa łaski. Czujne oczekiwanie na przychodzącego pana to wierność w modlitwie i pierwszeństwo Bożych spraw przed naszymi. Wierność w modlitwie otwiera nam tajemnice i bogactwa uczty w królestwie.

Drugi przykład podkreśla odpowiedzialność za powierzone zadania i dobra. Wybrany sługa ma się troszczyć o organizację pracy i życia całej służby. Nagrodą za wywiązanie się z zadania zgodnie z poleceniem pana ma być zarządzanie całym jego domem.

Podobnie jest w naszym życiu religijnym. Bóg udziela nam darów i patrzy na to, czy potrafimy je wykorzystać w życiu tak, by wydawały owoce. „Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie” (Łk 12,48). „Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie” (Mt 25,29). Boże dary, łaska uświęcająca, łaska uczynkowa, dary Ducha Świętego mają swoją wewnętrzną logikę i prawa wzrostu. Nie zawsze zastanawiamy się nad tym niewidzialnym światem w nas.

Odpowiedzialność w życiu i w pracy

Powstaje pytanie: W jaki sposób możemy rozpoznać i jak nauczyć się owych niewidzialnych praw królestwa Bożego? W naszym codziennym życiu nieustannie przenika się świat widzialny i niewidzialny. Bóg jest Stwórcą rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Dlatego odpowiedzialność w życiu i w pracy za powierzone zadania jest najkrótszą drogą do uczestniczenia w dobrach duchowego królestwa.

Przypominam sobie z jednych wakacji taki obraz. W czasie spływu kajakowego zatrzymaliśmy się na nocleg na polu namiotowym. Wieczorem na to piękne miejsce nad jeziorem przyjechała czteroosobowa rodzina. Ojciec z bagażnika samochodu wyjął nowy namiot. Z zapowiedzi wynikało, że jest duży i funkcjonalny. Za chwilę wszyscy mieli go podziwiać. Okazało się jednak, że właściciel zapomniał zabrać z domu instrukcji do budowy owego namiotu. Przez dwie godziny cała rodzina próbowała go rozbić, ale bezskutecznie. Bezradni wobec trudnego zadania poprosili o pomoc. Przygoda zakończyła się pomyślnie, gdyż na polu namiotowym znalazł się jeden człowiek, który znał się na konstrukcji tego typu namiotu.

Podobnie jest w życiu. Każde zadanie i powołanie – w rodzinie, w społeczeństwie, w Kościele – ma swoje podstawowe prawa. Trzeba je poznać, aby według nich mogło się rozwijać życie. Dotyczy to postawy matki i ojca w rodzinie, odpowiedzialności wychowawcy na wakacyjnym wyjeździe, kapłana odpowiadającego za małą czy dużą parafię, ale także inżyniera, który projektuje i buduje drogi, mosty i budynki, pomocnika murarza, kucharki i każ­dego człowieka. Pierwszym zadaniem jest rozwijać swoje powołanie, doskonalić swoją pracę, troszczyć się o coraz to nowe rozwiązania. W tym wszystkim chrześcijanin powinien odkrywać naturalną mądrość wpisaną w dzieło stworzenia i wsłuchiwać się w głos Boga przemawiającego w sumieniu.

Niewidzialne prawa królestwa Bożego ukryte są w stworzeniu. Człowiek, pracując zgodnie z naturą rzeczy stworzonych, odkrywa ich wewnętrzne prawa i przejmuje w siebie, w swój rozum i serce.

Współpraca ze Stwórcą

Kompendium KKK przypomina o powołaniu człowieka do współpracy ze Stwórcą. W odpowiedzi na pytanie o opatrzność Bożą poucza: „Opatrzność Boża oznacza zrządzenia, przez które Bóg z miłością i mądrością prowadzi stworzenia do ich ostatecznej doskonałości, którą mają osiągnąć. Bóg jest niezależnym Władcą swego zamysłu. W jego realizacji posługuje się jednak również współdziałaniem stworzeń. Jednocześnie daje swoim stworzeniom godność samodzielnego działania” (55). Podobnie o zadaniach chrześcijanina wypowiada się soborowa konstytucja o Kościele: ludzie ochrzczeni „pamiętają o tym, że w każdej sprawie doczesnej kierować się winni sumieniem chrześcijańskim, bo żadna działalność ludzka, nawet w sprawach doczesnych, nie może być wyjęta spod władzy Boga. W naszych zaś czasach szczególnie pożądane jest, żeby to rozróżnienie i zarazem harmonia jak najjaśniej zabłysły w sposobie działania wiernych, aby posłannictwo Kościoła pełniej mogło odpowiedzieć warunkom dzisiejszego świata” (36).

Jezusowe przypowieści o królestwie czekają na odpowiedź naszej wiary. Pobudzają do poszukiwania tajemnic stworzenia, w których codziennie uczestniczymy i otwierają nas na perspektywę Bożej obecności.